บทปลงสังขาร (๑)
มนุษย์เราเอ๋ย | เกิดมาทำไม | นิพพานมีสุข | อยู่ใยมิไป |
ตัณหาหน่วงหนัก | หน่วงชักหน่วงไว้ | ฉันไปมิได้ | ตัณหาผูกพัน |
ห่วงนั้นพันผูก | ห่วงลูกห่วงหลาน | ห่วงทรัพย์สินศฤงคาร | จงสละเสียเถิด |
จะได้ไปนิพพาน | ข้ามพ้นภพสาม | ยามหนุ่มสาวน้อย | หน้าตาแช่มช้อย |
งามแล้วทุกประการ | แก่เฒ่าหนังยาน | แต่ล้วนเครื่องเหม็น | เอ็นใหญ่เก้าร้อย |
เอ็นน้อยเก้าพัน | มันมาทำเข็ญใจ | ให้ร้อนให้เย็น | เมื่อยขบทั้งตัว |
ขนคิ้วก็ขาว | นัยน์ตาก็มัว | เส้นผมบนหัว | ดำแล้วกลับหงอก |
หน้าตาเว้าวอก | ดูน่าบัดสี | จะลุกก็โอย | จะนั่งก็โอย |
เหมือนดอกไม้โรย | ไม่มีเกสร | จะเข้าที่นอน | พึงสอนภาวนา |
พระอนิจจัง | พระอนัตตา | เราท่านเกิดมา | รังแต่จะตาย |
ผู้ดีเข็ญใจ | ก็ตายเหมือนกัน | เงินทองทั้งนั้น | มิติดตัวไป |
ตายไปเป็นผี | ลูกเมียผัวรัก | เขาชักหน้าหนี | เขาเหม็นซากผี |
เปื่อยเน่าพุพอง | หมู่ญาติพี่น้อง | เขาหามเอาไป | เขาวางลงไว้ |
เขานั่งร้องไห้ | แล้วกลับคืนมา | อยู่แต่ผู้เดียว | ป่าไม้ชายเขียว |
เหลียวไม่เห็นใคร | เห็นแต่ฝูงแร้ง | เห็นแต่ฝูงกา | เห็นแต่ฝูงหมา |
ยื้อแย่งกันกิน | ดูน่าสมเพช | กระดูกกูเอ๋ย | เรี่ยรายแผ่นดิน |
แร้งกาหมากิน | เอาเป็นอาหาร | เที่ยงคืนสงัด | ตื่นขึ้นมินาน |
ไม่เห็นลูกหลาน | พี่น้องเผ่าพันธุ์ | เห็นแต่นกเค้า | จับเจ่าเรียงกัน |
เห็นแต่นกแสก | ร้องแรกแหกขวัญ | เห็นแต่ฝูงผี | ร้องไห้หากัน |
มนุษย์เราเอ๋ย | อย่าหลงนักเลย | ไม่มีแก่นสาร | อุตส่าห์ทำบุญ |
ค้ำจุนเอาไว้ | จะได้ไปสวรรค์ | จะได้ทันพระพุทธเจ้า | จะได้เข้าพระนิพพาน |
อะหัง วันทามิ | สัพพะโส | อะหัง วันทามิ | นิพพานะปัจจะโย โหตุ ฯ |
บทปลงสังขาร (๒)
เกศาผมหงอก | บอกว่าตัวเฒ่า | ฟันฟางผมเผ้า | แก่แล้วทุกประการ |
ตามืดหูหนัก | ร้ายนักสาธารณ์ | บ่มิเป็นแก่นสาร | ใช่ตัวตนของเรา |
แผ่พื้นเปื่อยเน่า | เครื่องประดับกายเรา | โสโครกทั้งตัว | แข้งขามือสั่น |
เส้นสายพันพัว | เห็นหน้าเกลียดกลัว | อยู่ในตัวของเรา | ให้มึนให้เมื่อย |
ให้เจ็บให้เหนื่อย | ไปทั่วเส้นขน | แก่แล้วโรคา | เข้ามาหาตน |
ได้ความทุกข์ทน | โศกาอาวรณ์ | จะนั่งก็โอย | จะลุกก็โอย |
เหมือนดอกไม้โรย | ไม่มีเกสร | แก่แล้วโรคา | เข้ามาวิงวอน |
ได้ความทุกข์ร้อน | ทั่วกายอินทรีย์ | ครั้นสิ้นลมปาก | กลับกลายหายจาก |
เรียกกันว่าผี | ลูกรักผัวรัก | เขาชักหน้าหนี | เขาว่าซากผี |
เปื่อยเน่าพุพอง | เขาเสียไม่ได้ | เขาไปเยี่ยมมอง | เขาบ่ได้ต้อง |
เกลียดกลัวนักหนา | เขาผูกคอรัด | มือเท้าเขามัด | รัดรึงตรึงตรา |
เขาหามเอาไป | ทิ้งไว้ป่าช้า | เขากลับคืนมา | สู่เหย้าเรือนพลัน |
ตนอยู่เอกา | อยู่กับหมูหมา | ยื้อคร่าพัลวัน | ทรัพย์สินของตน |
ขนมาปันกัน | ข้าวของทั้งนั้น | ไม่ใช่ของเรา | เมื่อตนยังอยู่ |
เรียกว่าของกู | เดี๋ยวนี้เป็นของเขา | แต่เงินใส่ปาก | เขายังควักล้วงเอา |
ไปแต่ตัวเปล่า | เน่าทั่วสรรพางค์กาย | อยู่ในป่ารก | ได้ยินเสียงนก |
กึกก้องดงยาง | ได้ยินหมาใน | ร้องไห้ครวญคราง | ใจจิตอ้างว้าง |
วิเวกวังเวง | มีหมู่นกแขวก | บินมาร้องแรก | แถกขวัญของตน |
เหลียวไม่เห็นใคร | อกใจวังเวง | ให้อยู่ครื้นเครง | รำพึงถึงตัว |
ตายไปเป็นผี | เขาไม่ไยดี | ทิ้งไว้น่ากลัว | ยิ่งคิดยิ่งพลัน |
กายสั่นระรัว | รำพึงถึงตัว | อยู่ในป่าช้า | ผัวมิ่งสินทรัพย์ |
ยิ่งแลยิ่งลับ | ไม่เห็นตามมา | เห็นแต่ศีลทาน | เมตตาภาวนา |
ตามเลี้ยงรักษา | อุ่นเนื้ออุ่นใจ | ศีลทานมาช่วย | ได้เป็นเพื่อนม้วย |
เมื่อตนตายไป | ตบแต่งสมบัติ | นพรัตน์โพยภัย | เลิศล้ำอำไพ |
อัตตะกิเลสมากมี | ศีลพาไปเกิด | ได้วิมานเลิศ | ประเสริฐโฉมศรี |
นางฟ้าแห่ล้อม | ห้อมล้อมมากมี | ขับกล่อมดีดสี | ฟังเสียงบรรเลง |
บรรเลงสมบัติ | แก้วเก้าเนาวรัตน์ | นับน้อยไปหรือ | คุณพระทศพล |
ที่ตนนับถือ | พระธรรมนั้นหรือ | สั่งสอนทุกวัน | พระสงฆ์องค์อารีรัก |
มาเป็นปิ่นปัก | พระกรรมฐาน | เอออวยสมบัติ | นพรัตน์โอฬาร |
ดีกว่าลูกหลาน | ประเสริฐเพริดเพรา | ลูกผัวที่รัก | บ่มิเป็นตำหนัก |
รักเขาเสียเปล่า | เขามิตามช่วย | เพื่อนม้วยด้วยเรา | ไปหลงรักเขา |
เห็นไม่เป็นการ | รักตนดีกว่า | จำศีลภาวนา | บำเพ็ญศีลทาน |
จะได้ช่วยตน | ให้พ้นสงสาร | ลุถึงสถาน | ได้วิมานทอง |
ผู้ใดใจพาล | หลงรักลูกหลาน | จะต้องจำจอง | เป็นห่วงตัณหา |
เข้ามารับรอง | ตายไปจะต้อง | ตกจตุรบาย ฯ | |