โอวาทปาฏิโมกขคาถา
(นำ) หันทะ มะยัง โอวาทะปาฏิโมกขะคาถาโย ภะณามะ เส.
(รับ) สัพพะปาปัสสะ อะกะระณัง, การไม่ทำบาปทั้งปวง;
กุสะลัสสูปะสัมปะทา, การยังกุศลให้ถึงพร้อม;
สะจิตตะปะริโยทะปะนัง, การชำระจิตของตนให้ขาวรอบ;
เอตัง พุทธานะสาสะนัง, ธรรม ๓ อย่างนี้ เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย;
ขันตี ปะระมัง ตะโป ตีติกขา, ขันติคือความอดกลั้นเป็นธรรมเครื่องเผากิเลสอย่างยิ่ง;
นิพพานัง ปะระมัง วะทันติ พุทธา, ผู้รู้ทั้งหลาย กล่าวพระนิพพานว่าเป็นธรรมอันยิ่ง;
นะ หิ ปัพพะชิโต ปะรูปะฆาตี, ผู้กำจัดสัตว์อื่นอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็นบรรพชิตเลย;
สะมะโณ โหติ ปะรัง วิเหฐะยันโต, ผู้ทำสัตว์อื่นให้ลำบากอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็นสมณะเลย;
อะนูปะวาโท อะนูปะฆาโต, การไม่พูดร้าย การไม่ทำร้าย;
ปาฏิโมกเข จะ สังวะโร, การสำรวมในปาฏิโมกข์;
มัตตัญญุตา จะ ภัตตัส๎มิง, ความเป็นผู้รู้ประมาณในการบริโภค;
ปันตัญจะ สะยะนาสะนัง, การนอน การนั่ง ในที่อันสงัด;
อะธิจิตเต จะ อาโยโค, ความหมั่นประกอบในการทำจิตให้ยิ่ง;
เอตัง พุทธานะ สาสะนัง, ธรรม ๖ อย่างนี้ เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ฯ