บทพิจารณาสังขาร

บทพิจารณาสังขาร

(นำ) หันทะ  มะยัง   สังขาระปัจจะเวกขะณะปาฐัง   ภะณามะ   เส.

(รับ) สัพเพ  สังขารา   อะนิจจา,

        สังขารคือร่างกายจิตใจ แลรูปธรรม นามธรรม ทั้งหมดทั้งสิ้น มันไม่เที่ยง เกิดขึ้นแล้วดับไป มีแล้วหายไป,

สัพเพ  สังขารา   ทุกขา,

        สังขารคือร่างกายจิตใจ  แลรูปธรรม  นามธรรม ทั้งหมดทั้งสิ้น  มันเป็นทุกข์ทนยาก  เพราะเกิดขึ้นแล้ว  แก่  เจ็บ  ตายไป,

สัพเพ  สังขารา  อะนัตตา,

        สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ทั้งที่เป็นสังขารแลมิใช่สังขารทั้งหมดทั้งสิ้น ไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน   ไม่ควรถือว่าเรา ว่าของเรา  ว่าตัวว่าตนของเรา,

อัทธุวัง ชีวิตัง,                           ชีวิตเป็นของไม่ยั่งยืน,

ธุวัง  มะระณัง,                           ความตายเป็นของยั่งยืน,

อะวัสสัง   มะยา   มะริตัพพัง,        อันเราจะพึงตายเป็นแน่แท้,

มะระณะปะริโยสานัง   เม   ชีวิตัง,   ชีวิตของเรามีความตายเป็นที่สุดรอบ,

ชีวิตัง   เม   อะนิยะตัง,                ชีวิตของเราเป็นของไม่เที่ยง,

มะระณัง   เม   นิยะตัง,                ความตายของเราเป็นของเที่ยง,

วะตะ,    ควรที่จะสังเวช,               

อะยัง   กาโย          ร่างกายนี้,      

อะจิรัง,   มิได้ตั้งอยู่นาน                

อะเปตะวิญญาโณ,   ครั้นปราศจากวิญญาณ,

ฉุฑโฑ,   อันเขาทิ้งเสียแล้ว,            

อะธิเสสสะติ,   จักนอนทับ,            

ปะฐะวิง,  ซึ่งแผ่นดิน,                   

กะลิงคะรัง อิวะ,                         ประดุจดังว่าท่อนไม้และท่อนฟืน

นิรัตถัง,                                   หาประโยชน์มิได้,  

อะนิจจา  วะตะ  สังขารา,             สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ,

อุปปาทะวะยะธัมมิโน,                  มีความเกิดขึ้นแล้ว  มีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา,

อุปปัชชิต๎วา  นิรุชฌันติ,             ครั้นเกิดขึ้นแล้ว ย่อมดับไป,

เตสัง   วูปะสะโม   สุโข,                ความเข้าไปสงบระงับสังขารทั้งหลายเป็นสุขอย่างยิ่งดังนี้

———————–