ปฐมพุทธภาสิตคาถา

ปฐมพุทธภาสิตคาถา

(นำ) หันทะ  มะยัง  ปะฐะมะพุทธะภาสิตะคาถาโย  ภะณามะ  เส.

(รับ) อะเนกะชาติสังสารัง          สันธาวิสสัง   อะนิพพิสัง,

        เมื่อเรายังไม่พบญาณ  ได้แล่นท่องเที่ยวไปในสงสารเป็นเอนกชาติ,

คะหะการัง  คะเวสันโต             ทุกขา  ชาติ   ปุนัปปุนัง,

        แสวงหาอยู่ซึ่งนายช่างปลูกเรือน, คือตัณหาผู้สร้างภพ, การเกิดบ่อยๆ เป็นทุกข์ร่ำไป,

คะหะการะกะ   ทิฏโฐสิ             ปุนะ   เคหัง  นะ  กาหะสิ,

        นี่แน่ะ นายช่างปลูกเรือน,  เรารู้จักเจ้าเสียแล้ว เจ้าจักทำเรือนให้เราไม่ได้อีกต่อไป,

สัพพา   เต   ผาสุกา   ภัคคา      คะหะกูฏัง  วิสังขะตัง,

        โครงเรือนทั้งหมดของเจ้าเราหักเสียแล้ว, ยอดเรือนเราก็รื้อเสียแล้ว,

วิสังขาระคะตัง  จิตตัง              ตัณหานัง   ขะยะมัชฌะคา,

        จิตของเราถึงแล้วซึ่งสภาพที่อะไรปรุงแต่งไม่ได้อีกต่อไป, มันได้ถึงแล้วซึ่งความสิ้นไปแห่งตัณหา (คือถึงนิพพาน),

———————–