อภิณหะปัจจเวกขณะปาฐะ

(หันทะ มะยัง อะภิณ๎หะปัจจะเวกขะณะปาฐัง ภะณามะ เส)

ชะราธัมโมม๎หิ ชะรัง อะนะตีโต, (ญ. อะนะตีตา)

เรามีความแก่เป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้;

พ๎ยาธิธัมโมม๎หิ พ๎ยาธิง อะนะตีโต, (ญ. อะนะตีตา)

เรามีความเจ็บเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความเจ็บไปได้;

มะระณะธัมโมม๎หิ มะระณัง อะนะตีโต, (ญ. อะนะตีตา)

เรามีความตายเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความตายไปได้;

สัพเพหิ เม ปิเยหิ มะนาเปหิ นานาภาโว วินาภาโว,

เราจะต้องพลัดพรากจากของรักของชอบใจทั้งหลายทั้งสิ้น ไม่ล่วงพ้นไปได้;

กัมมัสสะโกม๎หิ, (ญ. กัมมัสสะกาม๎หิ) เรามีกรรมเป็นสมบัติของตน;

กัมมะทายาโท, (ญ. กัมมะทายาทา) เราจะต้องได้รับมรดกของกรรมทุกอย่าง;

กัมมะโยนิ, เรามีกรรมเป็นเครื่องก่อให้เกิด;

กัมมะพันธุ, เรามีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์;

กัมมะปะฏิสะระโณ, (ญ.กัมมะปะฏิสะระณา) เรามีกรรมเป็นที่พึ่ง;

ยัง กัมมัง กะริสสามิ, เราจักกระทำกรรมใดไว้;

กัล๎ยาณัง วา ปาปะกัง วา, ดีก็ตาม ชั่วก็ตาม;

ตัสสะ ทายาโท (ญ.ทายาทา) ภะวิสสามิ, เราจักต้องได้รับผลของกรรมนั้นสืบไป;

เอวัง อัมเหหิ อะภิณ๎หัง ปัจจะเวกขิตัพพัง,

เราทั้งหลายควรพิจารณาเนืองๆ อย่างนี้ ทุกวันๆ เถิด ฯ

————————-