อภิณหะปัจจเวกขณะปาฐะ

อภิณหะปัจจเวกขณะปาฐะ

 (หันทะ มะยัง  อะภิณ๎หะปัจจะเวกขะณะปาฐัง ภะณามะ เส)

ชะราธัมโมม๎หิ  ชะรัง  อะนะตีโต, (ญ. อะนะตีตา)

        เรามีความแก่เป็นธรรมดา  ไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้;

พ๎ยาธิธัมโมม๎หิ  พ๎ยาธิง  อะนะตีโต, (ญ. อะนะตีตา)

        เรามีความเจ็บเป็นธรรมดา  ไม่ล่วงพ้นความเจ็บไปได้;

มะระณะธัมโมม๎หิ  มะระณัง  อะนะตีโต, (ญ. อะนะตีตา)

        เรามีความตายเป็นธรรมดา  ไม่ล่วงพ้นความตายไปได้;

สัพเพหิ  เม  ปิเยหิ  มะนาเปหิ  นานาภาโว  วินาภาโว,

        เราจะต้องพลัดพรากจากของรักของชอบใจทั้งหลายทั้งสิ้น  ไม่ล่วงพ้นไปได้;

กัมมัสสะโกม๎หิ, (ญ. กัมมัสสะกาม๎หิ)        เรามีกรรมเป็นสมบัติของตน;  

กัมมะทายาโท, (ญ. กัมมะทายาทา)        เราจะต้องได้รับมรดกของกรรมทุกอย่าง;

กัมมะโยนิ,                                    เรามีกรรมเป็นเครื่องก่อให้เกิด;

กัมมะพันธุ,                                   เรามีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์;

กัมมะปะฏิสะระโณ, (ญ.กัมมะปะฏิสะระณา)   เรามีกรรมเป็นที่พึ่ง; 

ยัง กัมมัง กะริสสามิ,                        เราจักกระทำกรรมใดไว้;

กัล๎ยาณัง วา ปาปะกัง วา,                     ดีก็ตาม  ชั่วก็ตาม;

ตัสสะ  ทายาโท (ญ.ทายาทา)  ภะวิสสามิ,  เราจักต้องได้รับผลของกรรมนั้นสืบไป;   

เอวัง อัมเหหิ อะภิณ๎หัง ปัจจะเวกขิตัพพัง,

        เราทั้งหลายควรพิจารณาเนืองๆ อย่างนี้ ทุกวันๆ เถิด ฯ

————————-