เขมาเขมสรณทีปิกคาถา

เขมาเขมสรณทีปิกคาถา

(นำ) หันทะ  มะยัง   เขมาเขมะสะระณะทีปิกะคาถาโย  ภะณามะ  เส.

(รับ) พะหุง  เว   สะระณัง   ยันติ   ปัพพะตานิ   วะนานิ   จะ,

อารามะรุกขะเจต๎ยานิ                มะนุสสา   ภะยะตัชชิตา,

        มนุษย์เป็นอันมาก  เมื่อเกิดมีภัยคุกคามแล้ว, ก็ถือเอาภูเขาบ้าง ป่าไม้บ้าง, อารามและรุกขเจดีย์บ้าง, เป็นสรณะ,

เนตัง  โข   สะระณัง   เขมัง          เนตัง   สะระณะมุตตะมัง,

เนตัง  สะระณะมาคัมมะ               สัพพะทุกขา  ปะมุจจะติ,

        นั่น  มิใช่สรณะอันเกษมเลย, นั่น  มิใช่สรณะอันสูงสุด, เขาอาศัยสรณะนั้นแล้ว, ย่อมไม่พ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้,

โย  จะ   พุทธัญจะ  ธัมมัญจะ         สังฆัญจะ   สะระณัง  คะโต,

จัตตาริ   อะริยะสัจจานิ                สัมมัปปัญญายะ  ปัสสะติ,

        ส่วนผู้ใดถือเอาพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์   เป็นสรณะแล้ว, เห็นอริยสัจคือ  ความจริงอันประเสริฐ ๔  ด้วยปัญญาอันชอบ,

ทุกขัง  ทุกขะสะมุปปาทัง              ทุกขัสสะ   จะ   อะติกกะมัง,

อะริยัญจัฏฐังคิกัง   มัคคัง              ทุกขูปะสะมะคามินัง,

        คือความเห็นทุกข์, เหตุให้เกิดทุกข์, ความก้าวล่วงทุกข์เสียได้, และหนทางมีองค์ ๘  อันประเสริฐ  เครื่องถึงความระงับทุกข์,

เอตัง  โข  สะระณัง   เขมัง            เอตัง   สะระณะมุตตะมัง,

เอตัง  สะระณะมาคัมมะ                สัพพะทุกขา  ปะมุจจะติ,

        นั่นแหละ  เป็นสรณะอันเกษม,  นั่น  เป็นสรณะอันสูงสุด,  เขาอาศัยสรณะนั้นแล้ว, ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้,

———————–