ติลักขณาทิคาถา

ติลักขณาทิคาถา

(นำ) หันทะ  มะยัง   ติลักขะณาทิคาถาโย  ภะณามะ  เส.

(รับ) สัพเพ  สังขารา   อะนิจจาติ    ยะทา  ปัญญายะ   ปัสสะติ,

        เมื่อใดบุคคลเห็นด้วยปัญญาว่า  สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง,

อะถะ  นิพพินทะติ   ทุกเข             เอสะ   มัคโค   วิสุทธิยา,

        เมื่อนั้น  ย่อมเหนื่อยหน่ายในสิ่งที่เป็นทุกข์ ที่ตนหลง, นั่นแหละเป็นทางแห่งพระนิพพาน  อันเป็นธรรมหมดจด,

สัพเพ  สังขารา  ทุกขาติ               ยะทา  ปัญญายะ  ปัสสะติ,

        เมื่อใด  บุคคลเห็นด้วยปัญญาว่า  สังขารทั้งปวงเป็นทุกข์,

อะถะ  นิพพินทะติ   ทุกเข             เอสะ   มัคโค  วิสุทธิยา,

        เมื่อนั้น  ย่อมเหนื่อยหน่ายในสิ่งที่เป็นทุกข์  ที่ตนหลง,  นั่นแหละ เป็นทางแห่งพระนิพพาน  อันเป็นธรรมหมดจด,

สัพเพ  ธัมมา  อะนัตตาติ              ยะทา   ปัญญายะ   ปัสสะติ,

        เมื่อใด  บุคคลเห็นด้วยปัญญาว่า  ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา,

อะถะ   นิพพินทะติ   ทุกเข            เอสะ   มัคโค  วิสุทธิยา,

        เมื่อนั้น  ย่อมเหนื่อยหน่ายในสิ่งที่เป็นทุกข์  ที่ตนหลง,  นั่นแหละ เป็นทางแห่งพระนิพพาน  อันเป็นธรรมหมดจด,

อัปปะกา   เต   มะนุสเสสุ             เย   ชะนา   ปาระคามิโน,

        ในหมู่มนุษย์ทั้งหลาย, ผู้ที่ถึงฝั่งแห่งพระนิพพานมีน้อยนัก,

อะถายัง   อิตะรา  ปะชา               ตีระเมวานุธาวะติ,

        หมู่มนุษย์นอกนั้น  ย่อมวิ่งเลาะอยู่ตามฝั่งในนี่เอง,

เย  จะ  โข  สัมมะทักขาเต            ธัมเม  ธัมมานุวัตติโน,

        ก็ชนเหล่าใดประพฤติสมควรแก่ธรรม ในธรรมที่ตรัสไว้ชอบแล้ว,

เต  ชะนา  ปาระเมสสันติ              มัจจุเธยยัง   สุทุตตะรัง,

        ชนเหล่านั้นจักถึงฝั่งแห่งพระนิพพาน, ข้ามพ้นบ่วงแห่งมัจจุที่ข้ามได้ยากนัก,

กัณหัง  ธัมมัง  วิปปะหายะ            สุกกัง   ภาเวถะ  ปัณฑิโต,

        จงเป็นบัณฑิตละธรรมดำเสีย  แล้วเจริญธรรมขาว,

โอกา  อะโนกะมาคัมมะ                วิเวเก  ยัตถะ  ทูระมัง,

ตัต๎ราภิระติมิจเฉยยะ                 หิต๎วา   กาเม   อะกิญจะโน,

        จงมาถึงที่ไม่มีน้ำ  จากที่มีน้ำ, จงละกามเสีย, เป็นผู้ไม่มีความกังวล, จงยินดีเฉพาะต่อพระนิพพานอันเป็นที่สงัด  ซึ่งสัตว์ยินดีได้โดยยาก,

———————–